Voor wereld TOS dag heeft mijn moeder zich opengesteld om een exclusief en persoonlijk interview te geven, aangezien het hebben van een dochter met een taal/spraakstoornis natuurlijk ook niet altijd makkelijk is geweest. Ik heb mijn moeder 10 vragen gesteld en hoe ze dit ervaren heeft, dat alles lees je hier!
Mijn naam is Monica Huttinga, ben 52 jaar oud en ben sinds bijna 20 jaar een alleenstaande moeder. Dit klinkt zwaar, en natuurlijk zijn er ook wat moeilijke periodes geweest, maar terugblikkend moet ik zeggen dat het allemaal wel meeviel. Ik werk bij een gemeente als financieel medewerker uitkeringsadministratie en doe dit werk met veel plezier. Wij wonen in een dorpje, in de mooie provincie Groningen en heb naast mijn 2 dochters nog 2 katten, Minca en Kitty.
Jazeker merkte ik een verschil, dit komt denk ik ook omdat mijn dochters niet zoveel qua leeftijd verschillen. Jessica was altijd een hele stille baby, niet veel babbels, maar een lachebekje. Je hoefde maar naar haar te kijken of ze lachte je toe. Ze was ook met alles heel erg laat, zoals het zitten en het lopen. Ik deed daar niet moeilijk over want ieder kind is immers anders. Ik dacht gewoon, dat komt vanzelf want dat was bij haar oudere zus ook zo, alleen dat zij met alles veel vroeger was. Op het consultatiebureau kreeg ik ook steeds te horen dat het daaraan zou kunnen liggen dat Jessica gewoon lui was. In die tijd dacht ik, dat zal dan wel zo zijn, zij zijn immers de experts op het gebied van kinderen. Volgens mij mag je dit als ouder ook verwachten. Ik wist toen nog niet dat ze eigenlijk niet verder naar het kind kijken of je tips geven, want anders had ik wel informatie over de Taaltrein gekregen. Hier kunnen kinderen al vanaf hun 2e levensjaar naar toe, twee keer een halve dag per week. Bij de Taaltrein ligt de focus op het praten en de goede uitspraak. Toen Jessica met 5 jaar naar de Tine Marcusschool ging hoorde ik helaas pas voor de eerste keer van de Taaltrein. Als ik dit eerder had geweten dan had ik haar hier zeker met 2 jaar al naartoe gebracht, want de taal ontwikkeld zich over het algemeen maar tot een leeftijd van 7 jaar. Er is dus veel verspilde tijd geweest. Heel erg jammer!!
Natuurlijk schrok ik toen ik de diagnose hoorde, maar helaas kon mij toen niemand vertellen hoe de toekomst voor Jessica eruit zou komen te zien. Ik heb online gezocht maar in die tijd kon ik alleen maar summiere informatie vinden en dan ook nog over het algemeen alleen in het Engels. Hier kwam ik dus ook geen stap mee verder. In eerste instantie zocht ik de schuld bij mijzelf, zo van heb ik in de zwangerschap wat fout gedaan ofzo? Ik ben ook vaak gevraagd of er tijdens de bevalling wat fout gegaan is. Uhm nee, integendeel. Bij Melissa ben ik ingeleid en Jessica kwam 'spontaan". Ze had wel in het vruchtwater gepoept en daarom moesten wij 1 nachtje in het ziekenhuis blijven. Natuurlijk heb ik wel herhaaldelijk eraan gedacht waarom ons dit overkomt, maar dat doen vast en zeker alle ouders. Dat machteloze gevoel is niet fijn, maar je kunt er zelf ook niks aan doen. Op een gegeven moment heb ik mij er maar bij neergelegd en geprobeerd om er een positieve draai aan te geven. Tegenwoordig hoor en lees je veel negatieve kanten als een kind een taal-/spraakstoornis heeft en dat vind ik persoonlijk heel erg jammer. Het kind ervaart dit ook dan zelf ook zo, en neemt dit gevoel dan over, ofschoon dat helemaal niet hoeft. Ik probeer altijd een positieve draai ergens aan te geven en ik ben blij dat ik dit Jessica ook mee heb kunnen geven.
Natuurlijk maakte ik mij zorgen om Jessica, ik denk dat iedere ouder dat zou doen. Je gaat er altijd vanuit dat als je kind geboren word, dat het kind dan op zal groeien en dat het allemaal vanzelf zal gaan. Ik had er echt nooit bij stilgestaan dat dit bij Jessica niet zo zou zijn. Zoals gezegd was Jessica altijd al een vrolijk en heel enthousiast kind, gewoon een heerlijk kind, ondanks dat ze zich niet goed kon uiten. Ik heb het toen losgelaten, want echt veranderen kon ik het toch niet.
Welke ouder gaat niet twijfelen aan de opvoeding als blijkt dat het toch niet zo goed met je kind gaat? Maar aan de andere kant was er nog Melissa, dus hoe zou ik Jessica anders opgevoed kunnen hebben dan haar zus? Wat ik wel heb gedaan, dat bleek later pas toen Jessica logopedie kreeg, dat ik in mijn conversatie met Jessica de "moeilijke" woorden ontweek. In plaats van hondje zei ik bijvoorbeeld "wau, wau" want dit kon ze wel uitspreken. Ik dacht dus onbewust dat Jessica het woord hondje niet zou begrijpen, maar dat was dus echt niet zo. Ik ben toen begonnen om net zo tegen Jessica te praten als dat ik tegen Melissa deed. De logopediste zei dat dit Jessica ook zou kunnen helpen om het woord na te zeggen. Ik heb hier nooit de nadruk op gelegd, want als iets moest dan deed Jessica het juist niet. Ik bedacht spelletjes, bijvoorbeeld als wij met de auto onderweg waren en er voer een kleine boot langs dan zei ik:"Kijk wat een grote boot" dan kwam van de achterbank: "Kleine boot". Of ik stond bij het stoplicht en het was rood, dan zei ik:"Het is groen, ik mag rijden". Dan zei Jessica: "Nee Mama, rood". Zo kun je je kind spelenderwijs (nieuwe) woorden aanleren zonder dat het kind het doorheeft.
Mijn grootste angst was dat Jessica niet in de maatschappij mee zou kunnen komen of dat ze gepest zou worden. Als ik nu naar haar kijk hoe stevig ze in haar schoenen staat dan ben ik SUPER TROTS op haar. Natuurlijk had ik haar wel voor wat nare ervaringen, zoals het gepest op school, willen behoeden. Achteraf denk ik dat ze hierdoor alleen maar sterker is geworden. Door haar vrolijke en enthousiaste persoonlijkheid gaan er vast en zeker ook toekomstig heel wat deuren voor haar open en zal ze uiteindelijk een leuke baan vinden die bij haar past. Voor een toekomstige werkgever is ze zeker een verrijking.
Ooh die waren er zeker. Toen Jessica heel klein was kon ze zich helemaal niet uiten en werd ze boos op mij, omdat ze dacht dat ik niet mijn best deed om haar te verstaan. Jessica was heel erg gefrustreerd, maar ik ook. Hoe kon ik haar helpen?? Op haar 9-jarige leeftijd werd ze heel erg boos op alles en iedereen. Ik denk dat ze zich op die leeftijd pas echt bewust werd dat ze "anders" was, en dat is natuurlijk niet leuk. Ik wist toen ook niet hoe ik hier mee om moest gaan en heb haar toen een boksbal gekocht, maar dat had ook niet het gewenste effect. Het werd na een hele tijd beter met haar boosheid, maar ik begreep haar wel. Dat heb ik ook vaker met haar besproken, maar echt helpen kon ik haar helaas niet.
Het pittigste was toch wel om te zien hoe gefrustreerd Jessica was en ik haar niet kon helpen. Als ouder sta je altijd voor je kind paraat, in elke situatie, maar ik had hier ook geen oplossing voor. Dat gevoel van machteloos zijn en ook het gevoel alsof ik haar in de steek heb gelaten. Natuurlijk was dat niet zo, maar toch voelde het zo.
De pubertijd was echt geen leuke tijd. Gepest worden op school en dan niet meer naar school willen en ook echt niet gaan. Ik wist van niks, ging 's morgens naar mijn werk en als ik thuis kwam was Jessica alweer thuis, van school dacht ik. Broodtrommel was leeg en haar fiets stond op een andere plek dus ik ging ervanuit dat ze echt op school geweest was. De VMBO school heeft mij ook niet laten weten dat ze spijbelde. Dat had ik wel verwacht want ze was immers leerplichtig. Ik hoorde er pas veel later van. Ik weet nog dat Jessica examen zou hebben en toen kreeg ik een telefoontje van de conciërge dat Jessica in 15 minuten op school moest zijn. Ik werkte in die tijd 15 minuten van mijn woonplaats, dus ik sprong in mijn auto en sjeesde naar huis. Daar lag mevrouw nog prinsheerlijk in haar bedje te slapen en geloofde niet dat ik gebeld was. Heb haar toen op mijn telefoon het nummer laten zien en heb haar toen samen aangekleed. Ze riep nog iets van mascara, maar ik zei neem maar mee dat kan ook in de auto. Heb haar toen met 120 km naar de school gebracht waar het examen afgenomen werk. Het ging om een praktijkexamen en achteraf heeft ze nog 2 uur moeten wachten voordat ze aan de beurt was. En bedankt conciërge!! Dat was toen echt veel stress voor mij en zal ik ook nooit vergeten.
Om heel eerlijk te zijn valt het mij helemaal niet meer op en sta ik er ook echt niet bij stil. Vroeger moest ik Jessica echt "dwingen" om iets tegen vreemden te zeggen. Zo waren wij ook bij een priegeltjesmarkt en wou ze heel erg graag een barbiepop, maar van mij moest ze daar dan zelf om vragen want anders zouden we verder lopen. Melissa was altijd heel erg beschermend voor Jessica en wou het voor haar doen, maar dat mocht van mij niet. Dus na lang heen en weer vroeg Jessica op haar manier wat de barbiepop moest kosten. De verkoper keek mij dan vragend aan want die verstond haar niet, dus herhaalde ik het. Wat was Jessica trots toen ze uiteindelijk de barbiepop voor € 2,- Met recht, want ze had het helemaal zelf geregeld. Dat zijn dan van die kleine geluksmomentjes die haar heel erg goed deden.
Het is nu zo dat het mij pas opvalt doordat als wij ergens zijn en Jessica begint te praten, dat mensen zich dan omdraaien en haar aankijken. Wij moeten hier dan altijd om "lachen". Ik heb Jessica dit vroeger ook uitgelegd dat mensen kijken omdat ze iets "raars" horen. Dat is mens eigen en ook helemaal niet erg. Ik dacht ik benader het maar positief en niet als iets negatiefs.
Ik zie de toekomst voor Jessica eigenlijk heel rooskleurig. Ze heeft een hele leuke, positieve en sprankelende persoonlijkheid. Ze maakt makkelijk contact en is een harde werker. Jessica is een hele bezige bij en heeft altijd wel leuke ideeën voor een nieuwe post, ik sta hier iedere keer weer versteld van. Van kleins af aan is ze altijd heel erg creatief geweest en dat zie ik in haar werk ook terug. Ik weet zeker dat ze er wel komt en een leuke baan gaat vinden die bij haar past. Voor een toekomstige werkgever is ze zeker een verrijking. Ik ben een hele trotse moeder!!
Naast dat ik als ervaringsdeskundige actief ben, studeer ik en schrijf ik blogberichten hier op mijn eigen website. Je vind hier alle informatie rondom een taal-/spraakstoornis, want dat is iets wat ik zelf heb. Ik vind het belangrijk om ook vanuit mijn eigen perspectief verschillende onderwerpen aan te spreken, aangezien het zelf ervaren vaak een hele andere belevening is, dan dat iemand anders het doet die het niet heeft. Ik wens je veel plezier met lezen! :)
Hier heb je misschien ook interesse in:
Na de puberteit en het vmbo stroom je meestal door naar het mbo. Ook ik was geslaagd en begon op mijn zestiende aan een opleiding. Dat bleek allesbehalve makkelijk. Op stage kon ik goed meekomen, maar op school liep ik vast. De lessen waren erg theoretisch en er was geen begrip voor mijn diagnose. Tijdens klassikale voorleesmomenten gaf de docent...
Daar vertel ik regelmatig wat ik in het dagelijks leven zo meemaak.
