Dyspraxie, TOS en mijn weg naar ondersteuning
Na bijna 2,5 jaar in de bijstand, zonder vooruitgang, besloot ik zelf een opleiding te zoeken die bij mij past. Ik wilde doorleren en niet stil blijven staan. Zo kwam ik in contact met Heleen. Tijdens een online meeting vertelde ze dat mijn verbale dyspraxie onder taalontwikkelingsstoornis valt. Een term die ik niet kende, want in mijn dossier stond alleen ESM (Ernstige Spraak- en/of Taalmoeilijkheden). Die term veranderde in 2014 in TOS, iets wat niemand ons had verteld, vooral omdat ik geen ondersteuning meer kreeg.
Ze zei ook dat ik altijd recht op ondersteuning had, omdat ik in cluster 2 onderwijs zat. Mijn buik rommelde, want op mijn oude mbo scholen kreeg ik nooit ondersteuning. Waarschijnlijk omdat ze me niet begrepen en ik geen faciliteitenkaart had. Dit was info waar ik iets mee kon! Voorheen kende ik alleen mijn diagnose verbale dyspraxie en liep ik vaak tegen muren op. De meesten wisten niet wat het was en hoe ze me moesten begeleiden.
Vastberaden nam ik contact op met organisaties die studenten met TOS ondersteunen en met mbo scholen. Ik stelde mezelf voor: "Ik heb TOS en ondersteuning nodig." Mijn verwachting? Hulp of doorverwijzing. De realiteit? Stilte, het advies meeloopdagen te doen, of verwijzing naar dagbesteding of speciaal onderwijs, waar ik niks mee kon.
Ook contacteerde ik Kentalis, omdat ik van groep 2 t/m 4 cluster 2 onderwijs had gevolgd. Ik legde uit dat ik TOS heb, ondersteuning nodig heb, maar niet weet waar te beginnen. Zij wilden een nieuw taalonderzoek, terwijl ik al 10 jaar uitbehandeld ben. Na mijn mail kreeg ik geen reactie meer.
Dus zat ik daar, nog steeds worstelend. Klinkt logisch, toch? Maar hoe ga je een opleiding volgen als niemand mee wil kijken? Sinds groep 7 was ik van de radar verdwenen, geen begeleiding meer vanuit cluster 2 alsof mijn diagnose ineens was verdwenen en ik mezelf moest redden. Mijn dossier leek dichtgeplakt in een la, terwijl mijn diagnose bleef plakken, net als kauwgom onder je schoen en dat alles omdat er nooit iemand over begon. Ik wilde gewoon doorleren en niet stoppen omdat mijn diagnose onbekend was.
*Dit gaat over februari t/m november 2021