In deze blog neem ik je mee in mijn verhaal, dat begon toen ik op 3,5 jarige leeftijd met logopedie begon. Al snel vermoedde de logopediste dat ik verbale ontwikkelingsdyspraxie had en op mijn vierde werd uiteindelijk deze diagnose officieel vastgesteld. Toch bleef het consultatiebureau erop vertrouwen dat het vanzelf goed zou komen.
Om andere oorzaken uit te sluiten, kreeg ik een EEG en een MRI-scan in het ziekenhuis. Eerst werd gedacht aan een taalachterstand, maar dat bleek niet het de oorzaak te zijn. Er werd ook onderzocht of ik epileptische aanvallen had tijdens mijn slaap, wat mijn achterstand zou kunnen verklaren, maar daar werd geen bewijs voor gevonden.
Ondanks de onzekerheden bleef de logopediste positief, en uiteindelijk werd duidelijk dat verbale dyspraxie de oorzaak was. Dankzij intensieve logopedie boekte ik langzaam vooruitgang, al was de weg naar verbetering soms frustrerend en zwaar. Hoe dat verliep, lees je hier!
Mensen met verbale dyspraxie werken vaak samen met een team van zorgprofessionals die zich richten op verschillende aspecten van deze diagnose. Dit kan helpen om de spraak en communicatievaardigheden te verbeteren en de persoon te ondersteunen bij het omgaan met de dagelijkse uitdagingen die met zich meebrengt.
Hier zijn enkele negatieve punten:
Verbale dyspraxie heeft geen invloed op de cognitieve vaardigheden of de taalbegrip, maar wel op het vermogen om de bewegingen voor spraak goed uit te voeren. Het is raadzaam om hulp van een logopedist in te schakelen als deze kenmerken herkend worden.