Jessica (25) weet wat onderschatting voelt. Ze zou beter achter de schermen blijven, zeiden ze altijd. Maar Jessica kiest bewust voor zichzelf, voor haar eigen pad en laat zien dat wat anderen als beperking zien, haar grootste kracht wordt. Geen voorbeeld? Dan wordt ze het zelf wel. Dit is haar inspirerende, persoonlijke verhaal over vallen, opstaan en groeien op een manier die echt bij haar past.
Sinds 2004 weten wij dat ik verbale ontwikkelingsdyspraxie heb, wat valt onder de overkoepelende term taalontwikkelingsstoornis (TOS). Voor sommigen klinkt dat misschien als een beperking of handicap, maar voor mij is het vooral een uitnodiging geweest om anders te leren kijken naar mezelf en naar de wereld om mij heen. Het is iets wat mij creatiever maakte, veerkrachtiger en laten wij eerlijk blijven heerlijk eigenwijs. Die eigenwijsheid had ik harder nodig dan ik toen wist.
Als je opgroeit met een taal-/spraakstoornis, dan komt er vaak een bepaald verwachtingspatroon mee. Dat je het beste "achter de schermen" kunt blijven, onzichtbaar en rustig. Doe maar gewoon, dan val je niet op. Dat veilige plekje waar niemand te veel vragen stelt en waar je niet hoeft uit te leggen waarom woorden soms struikelen voordat ze eruit komen. En eerlijk? Er waren momenten waarop dat bijna comfortabel voelde, omdat het precies was wat iedereen leek te verwachten.
Maar diep van binnen wist ik: dit is niet wie ik ben. Ik bén geen achtergrondmens. Ik ben niet geboren om fluisterend door het leven te gaan.
Het lastige? Ik had niemand die mij liet zien dat het ook anders kon. Geen voorbeeld van iemand zoals ik, die wél haar plek pakt, wél zichtbaar durft te zijn en wél luidop droomt. Dus als er niemand voor mij liep… dan moest ik het zelf maar doen en dat is precies waar mijn verhaal begint: niet bij beperkingen, maar bij de keuze om mezelf niet te verstoppen.
Ik leerde dat zichtbaar worden niet betekent dat je perfect moet zijn, foutloos moet spreken of altijd precies moet passen. Soms betekent het dat je je plek inneemt ondanks de twijfels, ondanks de blikken, ondanks de verwachtingen die anderen voor jou hebben ingevuld. Soms betekent het dat je zegt: "Ik hoor hier óók."
En dat is precies wat ik ben gaan doen.
Langzaam, stap voor stap, met humor, met lef en met een hart dat weigerde klein te blijven.
Er zijn mensen geweest die dachten dat ik nooit leidinggevende zou kunnen worden. Dat ik nooit een functie zou hebben waarin ik anderen aanstuur, beslissingen neem of verantwoordelijkheid draag. Soms werd het voorzichtig gezegd, soms verpakt in een zogenaamd lief bedoelde opmerking en soms gewoon recht voor z'n raap. En laat ik eerlijk zijn: dat kan pijn doen. Niet omdat ik niet tegen kritiek kan, maar omdat het je soms even laat twijfelen aan wat je zelf allang voelde.
Maar precies daar, in dat stukje twijfel van anderen, ontstond mijn vuur. Niet het soort vuur dat schreeuwt of stampt, maar het soort dat rustig blijft branden. Vastberaden. Standvastig. Het soort vuur dat fluistert: "Wacht maar. Ik laat het je zien."
En dat deed ik. Niet vanuit boosheid, maar vanuit liefde voor wie ik ben en wie ik wil worden. Elke keer dat iemand mij onderschatte, voelde het alsof ik weer een reden kreeg om door te zetten. Alsof de wereld zei: "Je past niet in dit hokje." En ik antwoordde met: "Dan maak ik wel een nieuw hokje."
Mijn glimlach werd mijn schild, mijn humor mijn superkracht en ja, mijn middelvinger soms mijn stille protest tegen alles en iedereen die dacht mij al te kennen. Wat anderen als beperking zagen, werd voor mij juist een bron van kracht. Het maakte mij vindingrijk, creatief, anders en precies dat "anders" bleek eigenlijk mijn grootste kracht te zijn.
Ik weet nu: onderschatting doet zeer, maar het maakt je ook scherp. Het leert je jezelf serieus te nemen, ook als anderen dat nog niet doen en misschien is dat wel het mooiste cadeau dat onderschatting mij ooit heeft gegeven.
"Ze zeiden: 'Je kunt dit niet.' Ik glimlachte, stak mijn middelvinger op en deed het tóch."
In het begin vond ik het spannend. Open zijn over mijn taal-/spraakstoornis voelde kwetsbaar. Je zet jezelf neer, woorden die soms haperen worden ineens zichtbaar voor iedereen en mensen kunnen daar iets van vinden. Maar al snel ontdekte ik hoe krachtig eerlijkheid kan zijn. Hoe het ruimte maakt. Hoe het anderen uitnodigt om óók eerlijk te zijn over waar zij mee worstelen.
Ik begon mijn verhaal te vertellen zoals het is: met humor, met blunders, met successen en met die momenten waarop ik dacht: "Hoe dan?" Zoals het afronden van mijn mbo 3-opleiding tot allround hospitality medewerker in maar 1,5 jaar, terwijl ik geen horeca ervaring had. Ik heb cappuccino's gemaakt met melk die totaal verkeerd opgeschuimd was, koffie geserveerd naar de verkeerde tafel en menukaarten gelezen alsof het cryptograms waren. Maar ik leerde, ik oefende en ik lachte vooral veel.
Sommige koffiesoorten moet ik nog steeds af en toe "opfrissen" in mijn hoofd. Mijn hersenen hebben soms gewoon hun eigen tempo en dat is oké. Want iedere keer dat het misging, ontdekte ik iets nieuws over mezelf: dat ik flexibel ben, dat ik doorzet, dat ik fouten maak en dat ik daar niet kleiner, maar juist menselijker van word.
Door mijn verhaal te delen hoop ik dat niemand hoeft te denken: "Ik ben de enige."
Want geloof me: dat ben je nooit en soms is één eerlijk verhaal precies genoeg om iemand anders weer hoop te geven.
Tijdens mijn opleiding ontdekte ik niet alleen hoe de Front Office werk, van systemen tot gastbeleving, maar vooral hoe belangrijk het is om voor mezelf op te komen. Ik leerde aangeven welke taken bij mij passen, waar ik energie van krijg en welke planning of situaties voor mij wél of juist niet werken. Dat gaf mij vertrouwen en zorgde ervoor dat ik persoonlijk én professioneel groeide.
Wat ik misschien nog wel belangrijker ontdekte dan welke vaardigheid dan ook, was dit: ik moet trouw blijven aan mezelf. Niet aan wat anderen logisch vinden, niet aan de verwachtingen die mensen van mij hebben, maar aan wat voor míj klopt.
Achter de receptie leerde ik hoe ik overzicht bewaak, gasten ontvang en problemen oplos voordat ze grote problemen worden. Maar ik leerde óók dat ik mijn eigen tempo mag bepalen. Dat ik zonder schaamte mag zeggen wanneer ik iets opnieuw moet uitleggen, wanneer ik even moet schakelen of wanneer ik ruimte nodig heb om helder te blijven in drukke momenten.
Die eerlijkheid naar mezelf werd mijn grootste kracht. Niet doorduwen, maar luisteren. Niet proberen te passen in een hokje, maar ruimte maken voor wat past.
Met dat vertrouwen zette ik de stap naar mijn mbo 4-opleiding tot leidinggevende in Leisure & Hospitality, iets wat veel mensen totaal niet van mij hadden verwacht. Maar ik voelde: "Dit klopt." Het is een richting die bij míj past, niet omdat anderen het zagen, maar omdat ik het zélf wist.
En nu? Nu volg ik die opleiding met energie, plezier en een flinke dosis doorzettingsvermogen. Ik geniet van het leren, van verantwoordelijkheid nemen en van ontdekken hoe ik anderen kan begeleiden op een manier die bij mij past. Ja, soms gaat het met vallen en opstaan. Soms struikel ik over woorden of verwachtingen. Maar ik sta op, ik lach en ik ga door.
Groeien betekent niet dat alles vlekkeloos gaat. Groeien betekent dat je durft te kiezen voor jezelf, zelfs als niemand vóór jou dat pad heeft bewandeld.
"Ik koos niet het pad dat logisch leek voor anderen, maar het pad dat bij míj past."
Wie ik ben? Zelfverzekerd, open, eerlijk, creatief, een doorzetter én iemand die graag praat. Het zijn precies die eigenschappen die mij brengen waar ik nu ben en die ervoor zorgen dat ik anderen kan inspireren, obstakels kan overwinnen en elke dag opnieuw kan kiezen voor humor en positiviteit. Zelfs op dagen dat ik struikel over mijn woorden, koffie over mijn toetsenbord gooi of mijn planning compleet door elkaar haal. Dan lach ik om mezelf, leer ik ervan en ga ik door.
Mijn diagnose vertelt iets over mij, maar hij schrijft mijn verhaal niet. Hij bepaalt niet wat ik kan bereiken, hoe ik groei of wie ik word. Dat bepaal ik zelf. Mijn boodschap is simpel: laat je nooit beperken door een diagnose, door verwachtingen of door vooroordelen. Jij bepaalt wat mogelijk is.
Sinds mijn diagnose heb ik geleerd dat het leven niet draait om beperkingen, maar om te kijken naar de mogelijkheden, om te durven vallen en weer op te staan. En geloof me: ik ben nog lang niet klaar met laten zien wat ik kan. Met een glimlach, een flinke dosis humor, en soms… een middelvinger richting iedereen die ooit dacht dat ik dit niet zou kunnen.
Dit is mijn avontuur, mijn verhaal en ik ben er nog lang niet klaar mee.
Naast dat ik als ervaringsdeskundigeactief ben, studeer ik en schrijf ik blogberichten hier op mijn eigen website. Je vind hier alle informatie rondom een taal-/spraakstoornis, want dat is iets wat ik zelf heb. Ik vind het belangrijk om ook vanuit mijn eigen perspectief verschillende onderwerpen aan te spreken, aangezien het zelf ervaren vaak een hele andere beleving is, dan dat iemand anders het doet die het niet heeft. Ik wens je veel plezier met lezen! :)
Hier heb je misschien ook interesse in:
Jessica (25) weet wat onderschatting voelt. Ze zou beter achter de schermen blijven, zeiden ze altijd. Maar Jessica kiest bewust voor zichzelf, voor haar eigen pad en laat zien dat wat anderen als beperking zien, haar grootste kracht wordt. Geen voorbeeld? Dan wordt ze het zelf wel. Dit is haar inspirerende, persoonlijke verhaal over vallen,...
Jessica Huttinga (25) is een mensenmens die graag praat, lacht en ideeën uitwisselt. Ze heeft TOS, maar ziet dat nooit als beperking. Het heeft haar juist veerkrachtig, creatief en een tikkeltje eigenwijs gemaakt. Voor haar is TOS een diagnose over hoe haar brein werkt, geen etiket dat haar definieert. Het helpt haar in haar werk als...
Daar vertel ik regelmatig wat ik in het dagelijks leven zo meemaak
