Sinds 2014 toen de wetregel passend onderwijs ingevoerd werd, zijn scholen verplicht om voor alle leerlingen een passende plek te vinden ook als een leerling ondersteuning benodigd. Het doel hiervan is: dat alle leerlingen met een onderwijsbehoefte zo passend mogelijk onderwijs wordt gerealiseerd.
Maar is passend onderwijs, dan wel zo passend?
Als 4 jarig meisje ben ik gestart in groep 1 van het reguliere onderwijs. De diagnose verbale ontwikkelingsdyspraxie was op dat moment net bekend, echter kwam ik niet goed met de groep mee. Ik speelde wel leuk met de klasgenootjes en hiervoor heb je ook niet altijd communicatie nodig, echter iets tegen de juf zeggen of in de kring vertellen werd hem niet. Vanaf toen is er besloten dat ik het beste naar het cluster 2 onderwijs in Groningen kon gaan. Dit is een school speciaal voor kinderen die praten een uitdaging vinden. Achteraf gezien was dit de beste keuze ooit. Ik had het helemaal naar mijn zin daar, ging met veel plezier heen en uiteindelijk werd ik hier zelfs te goed voor. Iets wat wij nooit hadden verwacht.
Vanaf groep 4 mocht ik weer terug naar het regulier onderwijs. Wat mijn klasgenoten in een hele dag deden, had ik binnen één uur af en ook maakte ik amper nog fouten met de zinsbouw/spelling. Ik kreeg nog wel een rugzakje (nu leerlinggebonden financiering LGF) en ambulante begeleiding vanuit het cluster 2 onderwijs.
Groep 5 en groep 6 vond ik helemaal geweldig. Ik had het helemaal naar mijn zin en dat kon je ook zien aan mijn cijfers. De ondersteuning was goed geregeld en vooruitgang zag je dagelijks wel. Natuurlijk zaten er altijd wel vakken tussen waar ik moeite mee had, maar voor de rest was het prima te doen.
In groep 7 stopte het rugzakje, aangezien ik hiervoor te goed werd en ook de ambulante begeleiding vanuit het cluster 2 onderwijs werd niet zo benut als dat wij gehoopt hadden. Het enigste wat ik toen nog had, was logopedie.
In groep 8 begon ik pas echt te merken dat ik 'anders' was. Tijdens de Engels lessen begreep ik er helemaal niks van en elke week weer had ik op de toets een één. Dat was natuurlijk ook zo niet motiverend en dat terwijl het achteraf gezien hartstikke logisch was dat ik moeite met Engels heb, vanwege mijn spraakprobleem. Eind groep 8 stopte ook de logopedie. Na bijna 10 jaar logopedie te hebben gevolgd, was ik uitbehandeld. Wij hadden er alles aan gedaan wat wij konden, maar beter dan dit werd het hem niet. Ik was net 12 jaar oud, had verder geen hulp of ondersteuning meer, en moest naar het voortgezet onderwijs.
"Uitbehandeld vanwege mijn VOD betekent niet gelijk, dat ik geen ondersteuning meer benodig"
Op het voortgezet onderwijs hadden wij een extra gesprek aangevraagd, om aan te geven dat ik VOD had. Altijd beloftes maken dat ze er rekening mee zouden gaan houden, maar achteraf gezien nergens aan hielden.
Zo zat ik in de eerste twee jaar in de gemixte klas van kader/theoretische leerweg. Aan het einde van klas 2 moest je een keuze maken en aan de hand van het eindresultaat moest je dit bepalen. Mijn cijfers waren allemaal vrij hoog, op Engels natuurlijk na, zodat ik uiteindelijk besloot om de theoretische leerweg te proberen. Na een half jaar in klas 3 te hebben gezeten, kwamen wij er al vrij snel achter dat dit voor mij te hoog was. Je was verplicht om aardrijkskunde en geschiedenis te volgen en dat zijn nou precies 2 vakken waar ik absoluut geen interesse in heb. Misschien komt dit ook wel door mijn verbale ontwikkelingsdyspraxie. Hierdoor scoorde ik ook altijd ontzettend laag en werd er besloten dat ik beter naar kader terug kon.
Vanaf toen heb ik de leerweg kader gevolgd. In klas 4 merkte ik al vrij snel dat dit eigenlijk onder mijn niveau lag. Ik maakte toetsen en examens zonder te leren en met twee vingers in mijn neus. Ondersteuning was ver te zoeken, aangezien ze niks van VOD wisten en ik volgens hun geen recht had op een faciliteitenkaart. Het examen had ik zonder moeite gemaakt en ik was in 1x geslaagd. Natuurlijk waren er altijd wel kleine hindernissen, maar ik dacht altijd dat dat erbij hoorde. Achteraf gezien had ik altijd recht op een faciliteitenkaart met extra tijd, maar daar werd nooit naar omgekeken.
Misschien had ik toen al wel, met ondersteuning, de theoretische leerweg kunnen volgen. Uiteindelijk had het niet veel uitgemaakt, aangezien je via het MBO ook nog alle richtingen op kon gaan.
Ook op het MBO vroegen wij extra gesprekken aan. Tijdens dit gesprek zaten er verschillende leraren bij om te kijken naar de juiste ondersteuning. Hun vraag was echter, waarom ik nooit een faciliteitenkaart had. Dit was voor ons ook niet helemaal duidelijk, en na navraag door de leraren wisten ze niet waar ze het zoeken moesten, en ook hier kreeg ik geen ondersteuning.
In het begin ging het nog wel redelijk goed. Ik liep wel tegen bepaalde dingen aan, maar kon het altijd mooi compenseren. Uiteindelijk in klas 2 ging het mis. De theorievakken en de moeilijke uitleg waren voor mij te lastig en hierdoor scoorde ik ook erg slecht op de toetsen. Telkens maar weer heb ik aangegeven dat dit door mijn spraak komt, maar dat ik ondersteuning kon verwachten was ver te zoeken. Uiteindelijk moest ik zelfs het jaar overnieuw doen en ben toen nog geswitcht van school met dezelfde richting, echter ook hier was de ondersteuning ver te zoeken. Wij hadden gesprekken aangevraagd en de conclusie was dat ik wel een faciliteitenkaart kon krijgen, echter was volgens hun mijn diagnose niet duidelijk genoeg en zodoende werd die afgewezen. Uiteindelijk na een half jaar dit ook geprobeerd te hebben, ben ik hier gestopt.
Ik zat uiteindelijk thuis, zonder een MBO diploma of een startkwalificatie. Een opleiding volgen zonder ondersteuning zat er bij mij niet meer in, maar waar moet ik die ondersteuning vandaan halen als iedereen zegt dat ik niks krijg? Mijn conclusie was toen dat ik geen opleiding meer wilde gaan volgen, maar dat was ook niet de oplossing.
Als ik een opleiding leuk vond, dan wisten ze niks van VOD af en dat risico wilde ik ook niet meer nemen. Telkens maar weer werd ik afgeschoven of was ik te lastig en waar was hier dan het passend onderwijs?
"Had ik de gemeente geloofd, dan had ik nu de stempel arbeidsbeperking en dat terwijl ik mijn diagnose niet als een handicap zie, maar als een uitdaging"
De jaren verstreken en uiteindelijk trok ik aan de bel bij de gemeente. Hun hebben vaak verschillende mogelijkheden om weer een opleiding te kunnen volgen. Hun conclusie was echter: "Dat ik alleen op niveau 1 op het MBO haalbaar is, aangezien een hoger niveau teveel eisen had. In sommige gevallen is een startkwalificatie niet haalbaar en dat zou ook prima zijn. Er waren immers ook genoeg werkgevers die jongeren in dienst nemen die geen diploma hebben "
"Zo is er ook een school voor volwassenen en jongvolwassenen, die niet in het reguliere beroepsonderwijs terecht kunnen. Hiervoor heb je een ESB (Indicatie ernstige scholingsbelemmeringen) van het UWV nodig. Hierin staat dat je een arbeidsbeperking hebt en niet in staat bent om een reguliere opleiding te kunnen volgen, om zo aan het werk te kunnen komen. "
De meeste studenten op die school hebben een arbeidsbeperking of een handicap, echter zat ik vanaf groep 5 altijd op het regulier onderwijs en wilde ik niet alleen met die 'doelgroep' in de klas zitten. Hierdoor had ik dat afgewezen, echter wilden ze dit niet zo goed begrijpen, aangezien dit volgens hun een gouden kans was.
Volgens hun was alléén die school de beste mogelijkheid voor mij, om nog een opleiding te kunnen volgen en anders kon ik beter richting werk gaan.
Ik zou bijvoorbeeld:
Voor mij kwam het zo over, dat ze alleen zagen dat ik volgens hun een arbeidsbeperking/handicap heb en dat alleen omdat ik 3 jaar naar het speciaal onderwijs ben gegaan, en dat ze dat alleen dit wilden zien. Zo kon ik volgens hun ook LKS (Loonkostensubsidie) aanvragen, omdat ik volgens hun niet het minimumloon kon verdienen en had ik sowieso recht op een jobcoach die mij dan zou begeleiden op de werkvloer.
Allemaal van zulke dingen en dat terwijl ik mij absoluut niet zie als iemand die en handicap heeft.
Inmiddels volg ik nu een reguliere opleiding op het MBO namelijk: Allround Hospitality Medewerker niveau 3. Ik krijg de juiste ondersteuning en heb zelfs ook een faciliteitenkaart. De 3 jarige opleiding, heb ik nu al bijna in 1,5 jaar versneld afgerond. Stage lopen is hier ook een onderdeel van en dat doe ik zonder moeite. Inmiddels heb ik mijn eerste stage in de Horeca met een 7 afgerond, mijn tweede stage Evenementen met een 10 afgerond. Momenteel loop ik stage bij een camping als receptioniste, waar ik in september ook mijn praktijkexamen ga doen. Na de zomervakantie ga ik zelfs door naar niveau 4. Misschien iets waar mensen niet in hadden geloofd, maar uiteindelijk lukt het mij zelfs ook om een reguliere opleiding te volgen!
"𝐈𝐤 𝐡𝐞𝐛 𝐓𝐎𝐒, 𝐦𝐚𝐚𝐫 𝐢𝐤 𝐛𝐞𝐧 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐚𝐜𝐡𝐭𝐞𝐫𝐥𝐢𝐣𝐤!" 🩷
Naast dat ik als ervaringsdeskundige actief ben, studeer ik en schrijf ik blogberichten hier op mijn eigen website. Je vind hier alle informatie rondom een taal-/spraakstoornis, want dat is iets wat ik zelf heb. Ik vind het belangrijk om ook vanuit mijn eigen perspectief verschillende onderwerpen aan te spreken, aangezien het zelf ervaren vaak een hele andere belevening is, dan dat iemand anders het doet die het niet heeft. Ik wens je veel plezier met lezen! :)
Hier heb je misschien ook interesse in:
Na de puberteit en het vmbo stroom je meestal door naar het mbo. Ook ik was geslaagd en begon op mijn zestiende aan een opleiding. Dat bleek allesbehalve makkelijk. Op stage kon ik goed meekomen, maar op school liep ik vast. De lessen waren erg theoretisch en er was geen begrip voor mijn diagnose. Tijdens klassikale voorleesmomenten gaf de docent...
Daar vertel ik regelmatig wat ik in het dagelijks leven zo meemaak
