Jessica Huttinga (25) is een mensenmens die graag praat, lacht en ideeën uitwisselt. Ze heeft TOS, maar ziet dat nooit als beperking. Het heeft haar juist veerkrachtig, creatief en een tikkeltje eigenwijs gemaakt. Voor haar is TOS een diagnose over hoe haar brein werkt, geen etiket dat haar definieert. Het helpt haar in haar werk als ervaringsdeskundige, in haar studie en in alles wat ze doet.
Sommige mensen schrikken nog steeds van het woord stoornis. Ze denken dat het iets negatiefs is, alsof er meteen iets "mis" is met mij. Maar eerlijk? Dat is het niet. Een taalontwikkelingsstoornis is een neurologische ontwikkelingsstoornis. Mijn hersenen verwerken taal gewoon nét even anders dan bij de meeste mensen. Het zit letterlijk in mijn hoofd.
En weet je wat? Ik vind het woord stoornis eigenlijk wel kloppen. Er is iets dat anders werkt in mijn brein. Dat is geen oordeel, geen fout maar gewoon een feit. Niet zoals handicap of ziekte. Ik ben niet ziek, er is niks wat "genezen" moet worden. Mijn TOS beperkt mij niet in wie ik ben, maar het maakt mij juist tot wie ik ben.
Mijn brein kiest gewoon zijn eigen route. Soms is er een file, soms een omleiding, soms zelfs een afslag die ik helemaal niet had gepland. Maar ik kom er altijd wel. En soms? Soms is die omweg zelfs leuker dan de snelweg. Wie zegt eigenlijk dat alle hersenroutes rechttoe-rechtaan moeten zijn? Misschien is een beetje chaotisch ook gewoon… mijn stijl.
Dus ja, mijn brein doet dingen nét even anders en dat is oké. Sterker nog: ik zou het niet anders willen.
En weet je, dat "anders praten" is voor mij een beetje als een accent. Je zegt toch ook niet tegen Koningin Máxima dat ze een spraakhandicap heeft, puur omdat ze een accent heeft? Precies. Zo zie ik het bij mezelf ook. Mijn spraakstoornis zorgt ervoor dat ik een eigen klank heb, een soort persoonlijk accent. Een accent dat niemand anders heeft en dat is juist wat het bijzonder maakt.
Het verandert niet en dat hoeft ook niet. Soms kost het wat extra moeite om begrepen te worden, soms gaat het vanzelf. Maar dat hoort erbij en het maakt deel uit van wie ik ben. Daarom voel ik geen beperking of handicap, puur omdat ik net wat anders praat dan de gemiddelde persoon. Het is gewoon mijn manier van communiceren, mijn eigen geluid in de wereld.
Soms lachen mensen erom en soms luisteren ze extra aandachtig. Maar altijd blijft het hetzelfde: dat beetje "anders" in mijn stem is helemaal van mij en eerlijk? Dat vind ik best fijn, want waarom zou iets wat anders is automatisch minder zijn?
"Wat jij een stoornis noemt, noem ik mijn accent."
Vroeger heette het ESM: (Ernstige SpraakMoeilijkheden). Ernstig… dat klonk nogal zwaar, hè? Alsof ik totaal onverstaanbaar ben, of niet mee kan doen in gesprekken. Alsof ik per ongeluk een taalcode gebruik die niemand anders kent. Maar niets is minder waar! Ik praat juist graag. Ik hou van praten, van verhalen delen en van grapjes maken. Soms hapert mijn spraak, soms struikelt mijn zin en soms moet ik even zoeken naar het juiste woord. Maar mijn gedachten? Die zijn er altijd. Die vinden alleen niet altijd direct de juiste uitgang. Alsof mijn brein een eigen navigatiesysteem heeft met af en toe een omleiding.
Een TOS kun je niet "uitzetten" of "overgroeien". Het is geen fase en geen tijdelijke storing. Het is een onderdeel van mijn brein, een stukje van wie ik ben. Je krijgt er geen pilletje voor en je bent er niet opeens "overheen" als je ouder wordt. Het blijft een onderdeel van je leven, net zoals je oogkleur of je favoriete muziekstijl. En weet je wat? Dat is helemaal oké. Het betekent niet dat ik minder kan, minder begrijp of minder meedoe. Het betekent alleen dat ik soms een andere route neem om te zeggen wat ik wil zeggen. En eerlijk? Soms is die route juist een stuk leuker dan de snelweg.
Dus ja, ESM klonk zwaar, maar het dekt de lading niet. Want ik kan wél praten. Ik kan wél vertellen, lachen, uitleggen, vragen stellen. En misschien struikel ik af en toe over mijn woorden, maar dat maakt mijn verhaal niet minder waardevol.
Ik weet nog dat mensen vroeger soms dachten dat ik iets niet kon, puur omdat ik anders sprak. Ze zagen vooral wat moeilijk ging, en niet wat ik allemaal wel kon. "Is een sociale opleiding wel haalbaar met jouw spraakgebrek?" vroegen ze dan. Serieus? Juist wel! Sociaal zijn gaat niet om perfecte zinnen of vloeiend praten, het gaat om contact maken, elkaar begrijpen en écht luisteren. Dat is precies wat ik door mijn TOS extra goed heb geleerd.
Door mijn TOS heb ik geleerd creatief te zijn, oplossingen te bedenken en mezelf te laten horen, ook als de woorden even niet meewerken. Soms struikel ik over een zin of moet ik even zoeken naar het juiste woord, maar hé, wie doet dat nou niet soms? Alleen bij mij duurt dat iets langer en dat is oké.
Vandaag de dag werk ik als ervaringsdeskundige TOS, deel ik mijn verhaal op sociale media en geef ik gastlessen over TOS. Het mooiste? Mensen herkennen zich vaak direct in mijn ervaringen. Ze zien dat "anders" zijn geen beperking is, maar juist een kracht kan zijn. Tijdens mijn lessen gebruik ik mijn eigen spraak en voorbeelden en ja, soms lachen wij om een grappige draai in een zin. Want fouten maken mag en het maakt het juist leuker en menselijker.
Daarnaast volg ik een MBO 4-opleiding tot leidinggevende. Daar kan ik mijn sociale en communicatieve skills dagelijks inzetten. Mijn TOS heeft mij geleerd buiten de gebaande paden te denken, creatieve oplossingen te vinden en mezelf niet te laten overrulen door onzekerheid. Eigenschappen die mij niet alleen sterker maken als leidinggevende, maar ook als mens.
Kortom: een TOS is geen beperking, het is een levenslange reis. Soms een snelweg, soms een omleiding en soms een file. Maar ik kom er altijd wel, vaak met een glimlach, een goed verhaal en een hoop nieuwe inzichten. En tussen ons? Die omwegen zijn soms stiekem het leukst.
"Soms is de omweg de mooiste route van allemaal."
Ik heb lange tijd gedacht dat ik mij moest aanpassen: sneller praten, vloeiender klinken en "normaal" doen. Serieus, ik probeerde soms een heel gesprek te timen alsof het een file was die ik moest ontwijken. Tot ik eindelijk dacht: wacht eens even… waarom zou ik mij haasten? Mijn manier van praten is óók goed. Mijn stem doet ertoe, ook al klinkt hij soms anders, ook al struikel ik af en toe over woorden alsof ze net iets te laat de dansvloer opkomen.
Een TOS is onzichtbaar, maar de impact is groot. Het kan invloed hebben op leren, werk, vriendschappen en gesprekken. Niet omdat ik iets niet kan, maar omdat taal overal in zit. Soms voelt het alsof ik met een onzichtbare hindernisbaan in mijn hoofd loop en ja, soms struikel ik. Maar juist daar leer je van. Je leert omgaan met haperingen, oplossingen verzinnen en creatief zijn en je ontdekt dat veel mensen die "vloeiend" lijken te praten eigenlijk gewoon hun eigen struggles hebben die je niet ziet.
Door mijn TOS heb ik geleerd creatief te denken, mensen te verbinden en mezelf wél te laten horen, ook als het even niet vanzelf gaat. Dat "anders" maakt mij niet minder, het maakt mij sterker. Het dwingt mij om nieuwe routes te vinden, verrassende invalshoeken te bedenken en door te zetten als iets even stroef loopt. Soms voelt het als een puzzel waarbij de stukjes niet passen… en soms is dat juist het leukste eraan.
Taal kan een uitdaging zijn, maar het is óók mijn superkracht. Het daagt mij uit, laat mij unieke paden ontdekken en geeft mij een perspectief dat niet iedereen heeft. En eerlijk? Zonder mijn TOS zou ik deze manier van denken, deze veerkracht en soms zelfs mijn gevoel voor humor misschien niet hebben ontwikkeld. Dus ja, mijn brein werkt anders. En ja, dat maakt mij… super.
Ik ben een echt mensenmens, praat graag, ben altijd bezig en flexibel. Ik hou van contact, van gesprekken die alle kanten op gaan, van ideeën uitwisselen en lachen om de gekste dingen. Mijn TOS heb ik nooit als beperking ervaren. Integendeel: het heeft mij geholpen mijn unieke kwaliteiten en veerkracht te ontdekken en te versterken. Het heeft mij leren luisteren, geduld te hebben met mezelf en anderen en mijn eigen stem te vinden zowel letterlijk als figuurlijk.
Dus ja, ik heb een TOS. En nee, dat betekent niet dat ik iets mis of dat ik ergens "achterloop". Het is een diagnose, een manier om uit te leggen hoe mijn hersenen taal verwerken, geen etiket dat mij definieert. Het zegt iets over de manier waarop mijn brein werkt, niet over wie ik ben. Mijn TOS is niet iets waar ik mij voor hoef te verontschuldigen. Het is een onderdeel van mijn verhaal, een stukje van mijn gereedschapskist vol vaardigheden en inzichten die anderen misschien niet hebben.
Ik ben Jessica. Met mijn eigen taal, mijn eigen tempo, mijn eigen kracht en met de ervaringen en vaardigheden die mijn TOS mij heeft gebracht. Het heeft mij veerkrachtig gemaakt, creatief, en soms gewoon… een beetje eigenwijs, maar hé, dat hoort erbij.
Een label zegt iets over je hersenen, nooit over wie je bent. En geloof mij, als mijn hersenen al labels nodig hebben, mogen ze er van mij best een feestje van maken.
"Labels zijn voor potjes, niet voor mensen."
Naast dat ik als ervaringsdeskundigeactief ben, studeer ik en schrijf ik blogberichten hier op mijn eigen website. Je vind hier alle informatie rondom een taal-/spraakstoornis, want dat is iets wat ik zelf heb. Ik vind het belangrijk om ook vanuit mijn eigen perspectief verschillende onderwerpen aan te spreken, aangezien het zelf ervaren vaak een hele andere beleving is, dan dat iemand anders het doet die het niet heeft. Ik wens je veel plezier met lezen! :)
Hier heb je misschien ook interesse in:
Jessica Huttinga (25) is een mensenmens die graag praat, lacht en ideeën uitwisselt. Ze heeft TOS, maar ziet dat nooit als beperking. Het heeft haar juist veerkrachtig, creatief en een tikkeltje eigenwijs gemaakt. Voor haar is TOS een diagnose over hoe haar brein werkt, geen etiket dat haar definieert. Het helpt haar in haar werk als...
Jessica (25) heeft een taalontwikkelingsstoornis (TOS). Voor haar is taal nooit vanzelfsprekend geweest. Waar anderen makkelijk schakelen tussen woorden en talen, kost dat haar veel moeite. In deze blog deelt Jessica hoe het advies van de onderwijsraad om thuistalen in te zetten niet voor ieder kind dezelfde voordelen biedt, zeker niet voor...
Daar vertel ik regelmatig wat ik in het dagelijks leven zo meemaak
