Als klein meisje viel het mij helemaal niet op dat ik net wat 'anders' praatte dan de rest. Ik begon mijn schoolcarrière in groep 1 van het regulier onderwijs, maar al gauw bemerkte de lerares dat communiceren, net zoals mijn leeftijdsgenootjes van toen, te lastig voor mij was. Mijn moeder en de lerares besloten toen, dat ik vanaf de zomervakantie naar groep 2 van het cluster 2 onderwijs ging. Dit is een school voor dove, slechthorende leerlingen of met een taal-/spraakontwikkelingsstoornis.
Met veel plezier ging ik hier altijd naartoe en vond het altijd reuze gezellig. De leerlingen in de klas hadden allemaal iets met de spraak en zodoende was je hier gelijk en niet 'anders' en dat vond ik het fijne hieraan. Eind groep 4 was ik echter te goed geworden, zodat ik vanaf groep 5 t/m heden terug naar het regulier onderwijs moest. Mijn moeder had namelijk geregeld dat ik iedere woensdag naar de reguliere basisschool kon, zodat ik in mijn dorp ook vriendjes en vriendinnetjes had om mee te spelen. Over het algemeen wonen de kinderen op het cluster 2 onderwijs toch wel verder weg en zodoende was de overstap terug naar het regulier, voor mij ook niet zo groot.
Op de
basisschool merkte ik er nog vrij weinig van, dat ik een spraakstoornis heb. In groep
6 realiseerde ik mij wel dat ik wat moeite had met bijvoorbeeld lezen en
schrijven, maar dat compenseerde zich weer met rekenen, plannen en organiseren. Daar was ik namelijk wel een kei in. Iedere leerling is wel ergens niet zo goed in, dus dat dit door
mijn taalstoornis kwam, besefte ik toen nog niet. In groep 8 realiseerde ik mij wel dat ik 'anders' praatte. Dit kwam
natuurlijk ook omdat je een leeftijd hebt bereikt waar je begint te puberen.
Klasgenoten die niet meer met mij wilden samenwerken, omdat ze vonden dat ik 'dom'
was. Ze deden mij vaak na, of verstonden het zogenaamd niet.
"Dan komt wel echt het besef dat ik een spraakstoornis heb, wat een invloed heeft op alles wat met communiceren te maken heeft."
Op de middelbare school was ik in het begin natuurlijk altijd heel erg interessant, aangezien ze niemand kenden die zo praatte als ik. Echter, op den duur was ik ook weer de 'domme' van de klas. Ik had namelijk de theoretische leerweg (vmbo-t) geprobeerd, echter lagen mij de vakken aardrijkskunde en geschiedenis niet. Bij aardrijkskunde is voor mij elke stip, water of rivier gelijk en bij geschiedenis kon ik mij al die jaargetijden en wanneer wat is gebeurd ook niet onthouden. Om eerlijk te zijn, interesseerde het mij ook weinig. Hierdoor moest ik toen een niveau lager en heb ik de kaderberoepsgerichte leerweg (vmbo kader) gevolgd. Dit heb ik toen met twee vingers in mijn neus gedaan, aangezien het eigenlijk veel te makkelijk voor mij was.
Achteraf gezien had ik wel de theoretische leerweg kunnen volgen, als ik ondersteuning vanwege mijn taalstoornis had gekregen. Ik had dit echter niet, aangezien wij niet wisten dat ik recht op ondersteuning had, en dit ook niemand tegen ons zei. Natuurlijk had ik wel moeite met de vakken Nederlands en Engels. Niet alleen met de grammatica, maar ook met de woordenschat en spelling. Voor mij maakt dit niet uit welk niveau en in welke taal dit is, want ik zal hier altijd moeilijkheden mee hebben. Pas toen realiseerde ik mij dat ik niet alleen een spraakstoornis heb, maar ook nog een taalstoornis. Natuurlijk ligt de focus op mijn spraakstoornis, omdat je dit ook gelijk hoort als ik begin te praten. Mijn taalstoornis zie je vaak op papier, in een appje of bij het versturen van een mail terug. Hierin is mijn Nederlands vaak wel goed, maar je kunt het een beetje vergelijken met dyslexie. Het is leesbaar en je snapt wat er staat, echter missen er soms nét de puntjes op de i.
Ondanks dat vind ik het knap hoe ik mij in het dagelijks leven staande hou, aangezien taal 24/7 aanwezig is. Op het eerste gezicht hoor je alleen dat ik net even wat 'anders' praat, maar dat is het dan ook. Over het algemeen zeggen de meeste mensen dat ze denken dat ik doof/slechthorend ben, uit het buitenland bijvoorbeeld England of Duitsland kom en dat ik met een accent praat.
"Bij mij is het zo dat ik graag communiceer en veel praat, een beetje krom natuurlijk als je een taal-/spraakstoornis hebt."
Maar wat je niet ziet, is wat er in mijn hoofd gebeurt. Elke dag, elk uur, elke minuut zoeken naar de juiste letters en woorden om überhaupt te kunnen communiceren. Dan te bedenken wat je wilt zeggen, hoe je het wilt zeggen en het dan kunnen uiten. Vaak ook nog eens begrip tonen, luisteren en geduldig zijn en dit elke dag weer. Op den duur is mijn hoofd ook moe, aangezien dat natuurlijk veel impact heeft wat niemand aan mij ziet. Dat is vaak het stomme eraan. Je kunt eerder een been breken, zodat mensen het zien dan een 'onzichtbare' diagnose hebben.
"Het voelt voor mij alsof ik een alien op een planeet ben, die mijn taal niet spreekt."
Voor de toekomst hoop ik dat er meer bewustwording gecreëerd wordt, rondom het hebben van een diagnose. Als ervaringsdeskundige weet ik als geen ander hoe lastig het allemaal kan zijn. Deuren die dicht blijven en je als het ware open moet trappen om überhaupt te kunnen laten zien wie je bent. Door mijn eigen ervaringen op mijn sociale media te delen, wil ik ook voor meer acceptatie zorgen en dat het niet raar en anders is als je een diagnose hebt. "Je bent namelijk niet een diagnose, maar een persoon die een diagnose heeft."
Een droom van mij is het toch wel, om eens op tv te komen of iets in de media te doen. Als ik zo een kans zou krijgen, dan zou ik hem gelijk met twee handen aanpakken. De focus hoeft niet altijd op mijn diagnose te liggen, aangezien ik ook net zo een leven heb als ieder ander. Ik bezit ook genoeg kwaliteiten en die wil ook graag laten zien!
"Vaak realiseren zich de mensen niet, wat voor impact het kan hebben, als je moeite hebt met communiceren."
Naast dat ik als ervaringsdeskundige actief ben, studeer ik en schrijf ik blogberichten hier op mijn eigen website. Je vind hier alle informatie rondom een taal-/spraakstoornis, want dat is iets wat ik zelf heb. Ik vind het belangrijk om ook vanuit mijn eigen perspectief verschillende onderwerpen aan te spreken, aangezien het zelf ervaren vaak een hele andere belevening is, dan dat iemand anders het doet die het niet heeft. Ik wens je veel plezier met lezen! :)
Hier heb je misschien ook interesse in:
Na de puberteit en het vmbo stroom je meestal door naar het mbo. Ook ik was geslaagd en begon op mijn zestiende aan een opleiding. Dat bleek allesbehalve makkelijk. Op stage kon ik goed meekomen, maar op school liep ik vast. De lessen waren erg theoretisch en er was geen begrip voor mijn diagnose. Tijdens klassikale voorleesmomenten gaf de docent...
Daar vertel ik regelmatig wat ik in het dagelijks leven zo meemaak.
