In deze blog neem ik je mee in mijn verhaal, over het moment dat ik bij de gemeente aanklopte voor de nodige ondersteuning. Ik begon mij af te vragen of de verschillende instanties wel voldoende op de hoogte waren van mijn TOS. Achteraf gezien was dit eigenlijk helemaal niet het geval en dat was iets wat ze niet wilden toegeven.
Mijn doel was de juiste hulp te krijgen om mijn opleiding voort te zetten. Tot mijn verbazing oordeelde de gemeente dat ik geen reguliere opleiding meer kon volgen, omdat ik te complex was. Ze adviseerden mij om naar het UWV te gaan voor het doelgroepregister of Wajong, omdat ze mijn situatie als een handicap beschouwden.
Dit was een schok, omdat ik mijn spraakstoornis nooit als een handicap zag. De gemeente zag alleen dat ik vastliep, zonder het gebrek aan ondersteuning te herkennen. Ik vertel welke vervolgstappen ze voor mij zagen en of ik het daarmee eens was. Hoe dat verliep, lees je hier!
Na twee jaar in de bijstand vond mijn werkcoach dat ik nu écht iets moest doen. De volgende stap? Een jobcoach die met mij zou kijken wat ik kon. Volgens haar waren er genoeg werkgevers die mensen zonder diploma, zoals ik, een kans zouden geven. Maar haar focus lag vooral op mijn spraakstoornis, alsof dat betekende dat ik niet mee...
Om in het register te komen, moet je in een hokje passen. Heb je een beperking, maar kun je functioneren? Dan ben je 'te goed'. Blijf je nét achter op de arbeidsmarkt, maar ben je nog niet volledig uitgevallen? Dan moet je eerst falen voordat je hulp krijgt. Je moet aantonen dat je het niet redt, met testen, formulieren...
Toen de gemeente vroeg of ik bij het UWV bekend was, was het antwoord "nee". Geen probleem dacht ik, totdat mijn werkcoach begon over een loonwaardebepaling. Volgens haar zou ik niet in staat zijn om het minimumloon te kunnen verdienen. Daarom stelde ze voor om een meting te laten doen, waardoor werkgevers LKS voor mij zouden kunnen krijgen.