In deze blog neem ik je mee in mijn verhaal, over het moment dat ik bij de gemeente aanklopte voor de nodige ondersteuning. Ik begon mij af te vragen of de verschillende instanties wel voldoende op de hoogte waren van mijn TOS. Achteraf gezien was dit eigenlijk helemaal niet het geval en dat was iets wat ze niet wilden toegeven.
Mijn doel was de juiste hulp te krijgen om mijn opleiding voort te zetten. Tot mijn verbazing oordeelde de gemeente dat ik geen reguliere opleiding meer kon volgen, omdat ik te complex was. Ze adviseerden mij om naar het UWV te gaan voor het doelgroepregister of Wajong, omdat ze mijn situatie als een handicap beschouwden.
Dit was een schok, omdat ik mijn spraakstoornis nooit als een handicap zag. De gemeente zag alleen dat ik vastliep, zonder het gebrek aan ondersteuning te herkennen. Ik vertel welke vervolgstappen ze voor mij zagen en of ik het daarmee eens was. Hoe dat verliep, lees je hier!
Na 1,5 jaar heb ik een bijstandsuitkering aangevraagd. Een opleiding volgen zat er tijdens de coronaperiode niet in en werken met mijn TOS was niet haalbaar. Ik had maandelijks wel uitgaven, maar geen inkomsten.