Toekomstplannen en dromen, ook mét een TOS-twist
Jessica Huttinga (24) vond school net zo verwarrend als Einstein op school: "Waar gaat dit over?" Met een taalontwikkelingsstoornis die niet iedereen ziet, moest ze dit vaak drie keer uitleggen (en soms zelfs vier). Maar Jessica gaf niet op, ze vond haar eigen pad. Ze laat zien dat je ook met een beetje kronkel in het leven gewoon lekker mee kunt doen en soms zelfs de show kunt stelen.
Na de puberteit en het vmbo stroom je meestal door naar het mbo. Dat deed ik dus ook. Diploma op zak, zestien jaar oud en vol goede moed begonnen aan een opleiding. Klinkt leuk, toch? Spoiler alert: dat was het niet! Op stage kon ik goed meekomen, maar op school liep ik vast. De lessen waren zo theoretisch dat zelfs Einstein zich had afgevraagd: "Waar gaat dit over?" En mijn diagnose? Waarom werd die eigenlijk genegeerd alsof het een spam-mail was? Tijdens het klassikaal voorlezen kreeg ik na twee zinnen de beurt al niet meer. Andere klasgenoten mochten rustig de hele bladzijde voorlezen en ik werd voortaan structureel overgeslagen. Dat raakte mij, maar ik durfde er toen nog niets van te zeggen.
Niemand wist dat verbale dyspraxie onder een taalontwikkelingsstoornis valt. Ik zelf ook niet. Officieel had ik recht op ondersteuning. Ik kwam van het cluster 2 onderwijs, naar toch werd ik bestempeld als 'niet meer school toelaatbaar'. Alsof ík het probleem was en niet het systeem. Gelukkig waren er ook fijne momenten, maar over het algemeen voelde ik mij gewoon niet serieus genomen. Dat is gek, want een taalstoornis is dan misschien onzichtbaar, maar geloof mij je voelt het wel. Op mijn negentiende zat ik thuis. Niet omdat ik geen zin had om te leren, maar omdat het onderwijs niet bij mij paste.
Na corona ging ik opnieuw op pad, op zoek naar een opleiding die wel bij mij paste. Eentje waar ik niet eerst een presentatie hoefde te geven over wat nou een taalontwikkelingsstoornis precies is. Bij Noorderpoort wisten ze gelukkig wel waar ik het over had. Ze boden de juiste ondersteuning en begrepen mij zonder dat ik alles drie keer hoefde uit te leggen.
En zo kwam ik terecht bij de opleiding Allround Hospitality Medewerker niveau 3. Praktisch, sociaal, lekker afwisselend en ja, met veel praten. Niet de meest logische keuze met een spraakstoornis, zou je denken.
Maar waarom zou een spraakstoornis mij tegenhouden?
Dit was mijn route die ik wou volgen. Ik rondde de opleiding in anderhalf jaar af . Ja, echt in anderhalf jaar en ben inmiddels begonnen aan mbo niveau 4: Leidinggevende Leisure & Hospitality.
Soms loopt het pad een beetje kronkelig, maar dat maakt het ook interessanter. Als je onderweg wat struikelt, nou ja gewoon opstaan, afstoffen en weer door.
"Wie zegt dat recht de enige weg is? Soms brengt een kronkelpad je precies waar je moet zijn met wat struikels, een lach en een diploma op zak."
Deze opleiding staat natuurlijk helemaal in het teken van communicatie, sociaal en flexibel. Allemaal dingen die best uitdagend zijn als je een taal-/spraakstoornis hebt. Toch is dit precies iets waar ik blij van word. Ik hou van sociaal zijn, onder de mensen zijn, helpen en organiseren. Dat zijn dingen die echt bij mij passen, dus wat maakt het dan nog eigenlijk uit dat ik een beetje 'anders' praat?
Mijn taal-/spraakstoornis is onzichtbaar. Je ziet het niet aan de buitenkant en dat maakt het soms ingewikkeld. Mensen merken het niet meteen, omdat ik goed kan communiceren, niet de gehele tijd speciaal onderwijs heb gevolgd en nu zelfs een reguliere mbo-opleiding niveau 4 volg. De diagnose blijft, TOS verdwijnt niet zomaar. Je kunt het niet even "in de schuur zetten", zoals een bakfiets. Was het maar zo simpel. Geloof mij, ik heb het geprobeerd. TOS woont bij mij, het loopt los in mijn hoofd of mensen het nu opmerken of niet.
Deze opleiding is voor mij dus best intensief. Communicatie is er de hele dag door en als je dan óók nog een sociale studie volgt, vraagt dat veel. Maar onmogelijk? Zeker niet. Fulltime werken is voor mij alleen niet haalbaar. Vier dagen per week is mijn maximum en dat is helemaal oké. Als ik een hele dag sociaal 'aan' heb gestaan, dan is het heerlijk om thuis even op de bank te kunnen ploffen.
Aan de buitenkant zie je niks, maar na zo'n dag ben ik volledig uitgeput. Ik merk vaak pas te laat dat ik over mijn grenzen heen ben gegaan. Dan is mijn energie op, krijg ik hoofdpijn en is slapen het enige wat helpt. Soms slaap ik wel tien uur in één nacht – en dan weet ik: dit had ik echt nodig.
Soms dacht ik wel eens: waar hoor ik eigenlijk bij? Je hebt mensen met een arbeidsbeperking, als ze niet in staat zijn om het minimumloon te verdienen en als ze ondersteuning op het werk nodig hebben. Dan heb je mensen zonder een arbeidsbeperking, die volledig mee kunnen draaien zonder aanpassingen. Soms is het onduidelijk wie er wel en wie er niet bij hoort. Niet iedereen lijkt namelijk écht ergens bij te horen.
Ik? Tja, ik val een beetje tussen wal en schip. Of eigenlijk: ik bungel ergens daartussen, zwaaiend met mijn TOS vlaggetje in de hand en een beetje zoekend naar waar ik nou echt thuishoor.
Want eerlijk is eerlijk: ik zie mezelf niet als iemand met een arbeidsbeperking. Ik functioneer op de werkvloer net als ieder ander. Ik heb geen extra begeleiding nodig, ik draai mee in het team en ik doe mijn werk. Ja, ik praat misschien een beetje anders en nee, ik kan geen geen 40 uur per week werken. Maar hé, sociaal werk is pittig. Zelfs mensen zonder spraakstoornis zijn na een paar dagen wel toe aan wat stilte.
Ik verdien het minimumloon (en ik zeg geen nee tegen iets meer 😊), dus waarom zou ik in een hokje moeten passen? Dat is mij ook een raadsel. Dat is precies het punt met een taalontwikkelingsstoornis: het is niet zichtbaar, onbegrepen, niet zo makkelijk in het vakje te stoppen en toch bepaalt het best veel. Geen duidelijk vinkje, geen duidelijke route.
Waarom wordt mijn taalontwikkelingsstoornis zo vaak onbegrepen?
Het past niet netjes in het systeem, net als ik dus en dus bungel je soms. Maar hé, zelfs bungelend kun je je eigen weg vinden en ondertussen nog een paar anderen aan boord trekken ook. Ondanks alles sta ik hier nu wel op mijn plek. Niet dankzij een makkelijke route, maar juist door ook te blijven lopen, ook als het pad even kronkelig was.
Als ik daarmee iets kan betekenen voor iemand anders, iemand die zich ook afvraagt waar hij of zij bij hoort, dan is het dat allemaal waard. Ik hoef geen held te zijn, of hét voorbeeld. Maar als iemand door mijn verhaal denkt: "Misschien lukt het mij ook wel," dan is dat genoeg. Dan heb ik precies gedaan wat ik moest doen. Gewoon, door mezelf te zijn.
Na het afronden van de opleiding Leidinggevende Leisure & Hospitality niveau 4 ben ik van plan om aan de slag te gaan. Wat precies mijn volgende stap wordt, dat weet ik nog niet. Met mijn achtergrond en brede ervaring liggen er nog veel mogelijkheden open.
Ik heb onder andere gewerkt als receptioniste, in de horeca, bij evenementen en ik heb inmiddels ook ervaring met leidinggeven. Daarnaast heb ik diverse keuzevakken succesvol afgerond, zoals het organiseren van interne events, Duits op B1/B2-niveau en Nederlands ondersteund met gebarentaal.
Wat mij bijzonder aanspreekt, is het begeleiden van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt als begeleider of leidinggevende binnen de horeca, evenementen of de receptie. Het organiseren van activiteiten tot het plan van uitvoering, is iets waar ik veel energie van krijg. Zeker nu inclusie een steeds belangrijkere rol speelt, voelt dat als een waardevolle richting.
Zelf heb ik een diagnose en juist daardoor weet ik uit eigen ervaring hoe het is om je plek te vinden op de arbeidsmarkt. Ik begrijp hoe het voelt om soms net buiten de standaard te vallen, om tegen dingen aan te lopen die voor anderen vanzelfsprekend lijken. Juist daarom kan ik mij goed inleven in anderen die soortgelijke uitdagingen ervaren. Die ervaring wil ik inzetten om anderen te ondersteunen, te motiveren en om te laten zien dat je soms ook met een extra uitdaging volwaardig mee kunt doen en van betekenis kunt zijn.
Dus hoor je iets of ken je een mogelijke passende plek? Laat het mij dan weten! Het liefst in de regio Groningen of daarboven, voor maximaal 32 uur per week.
"Ik val niet buiten de lijntjes, ik kleur gewoon creatiever"
Naast dat ik als ervaringsdeskundige actief ben, studeer ik en schrijf ik blogberichten hier op mijn eigen website. Je vind hier alle informatie rondom een taal-/spraakstoornis, want dat is iets wat ik zelf heb. Ik vind het belangrijk om ook vanuit mijn eigen perspectief verschillende onderwerpen aan te spreken, aangezien het zelf ervaren vaak een hele andere beleving is, dan dat iemand anders het doet die het niet heeft. Ik wens je veel plezier met lezen! :)
Hier heb je misschien ook interesse in:
Jessica Huttinga (25) is een mensenmens die graag praat, lacht en ideeën uitwisselt. Ze heeft TOS, maar ziet dat nooit als beperking. Het heeft haar juist veerkrachtig, creatief en een tikkeltje eigenwijs gemaakt. Voor haar is TOS een diagnose over hoe haar brein werkt, geen etiket dat haar definieert. Het helpt haar in haar werk als...
Het is wereld TOS Dag, dé dag waarop aandacht wordt gevraagd voor de taalontwikkelingsstoornis. Jessica vertelt hoe het is om TOS te hebben.
Daar vertel ik regelmatig wat ik in het dagelijks leven zo meemaak
