In deze blog neem ik je mee in mijn verhaal, over het begin van mijn logopedietijd op 3,5 jarige leeftijd, omdat mijn spraakontwikkeling achterbleef en niet op gang kwam. Op mijn vierde kreeg ik de diagnose verbale ontwikkelingsdyspraxie, destijds was dat nog vrij onbekend en pas relatief laat werd uiteindelijk de diagnose gesteld.
Bijna tien jaar lang heb ik intensieve logopedie gevolgd om alles eruit te halen wat erin zat. Wij hebben niet één specifieke behandeling gevolgd, maar juist van verschillende methodes technieken meegenomen die voor mij werkten. Het was een lange en uitdagende weg, maar het harde werken heeft zijn vruchten afgeworpen.
Van een meisje van twee jaar dat tien woordjes sprak, groeide ik uit tot een meisje die goed te verstaan is . Dit is een vooruitgang, gezien de ernst van mijn spraakstoornis. Ik heb stap voor stap leren communiceren, en daar ben ik trots op. Hoe dat verliep, lees je hier!
PS: van mijn 3,5e tot mijn 12de levensjaar heb ik bijna 10 jaar intensieve logopedie gevolgd. Op mijn 12de was ik uitbehandeld, wat betekende dat mijn spraak niet verder verbeterde. Over het algemeen zeg ik altijd dat ik met een "accent" praat, wat eigenlijk het gevolg is van mijn spraakstoornis.
We oefenden ook veel met de letter /j/, omdat ik die als een /l/ uitsprak. We hebben veel geoefend met woorden waar je een /j/ achter hoord, maar die er niet staat. Zoals:
Toen ik naar het reguliere onderwijs terug moest, ben ik wekelijks naar de Logopediste bij mij in de buurt gegaan. De logopediste dacht eerst dat ik, doordat ik ook met Duits opgevoed werd, daardoor een Nederlandse achterstand had. Al gauw merkte ze, na een paar testen te hebben gedaan, dat dat het probleem niet was.