Vrijwilligerswerk
In de eerste klas kregen wij als opdracht, dat je in tweetallen ook een dag vrijwilligerswerk moest doen. Je moest een maatje uit je klas kiezen en een richting/bedrijf waar je interesse in had. Samenwerkingsopdrachten vond ik al altijd verschrikkelijk, maar deze nog meer aangezien ik niet goed in de groep lag. In het begin vonden de klasgenoten mij nog wel interessant, maar op den duur veranderde dit. Ze wilden niet meer met mij samenwerken, gingen niet meer naast mij zitten en ook in de pauze zeiden ze geen woord meer tegen mij. Ik denk dat dit kwam doordat ik toen nog niet zo zelfverzekerd was en hierdoor een makkelijk slachtoffer werd.
Op den duur had de gehele klas al een maatje gevonden en was ik als enigste nog over. De lerares kwam met de keuze dat ik maar met een ander duo mee moest gaan doen, of ik mocht het vrijwilligerswerk in mijn eentje doen. Ik had toen gekozen om het maar alleen te doen, aangezien ik dan ook zelf kon kiezen waar ik deze ervaring uit wilde oefenen. Leuk was natuurlijk wel anders en naar mijn mening had dit ook anders opgelost kunnen worden. Vaak losten de leraren het zo op, zodat het niet meer hun probleem was.
Uiteindelijk heb ik er toen voor gekozen om een dagje mee te lopen bij een zorgcentrum bij mij in het dorp. In de ochtend ben ik toen met de koffie/thee kar rondgegaan en een praatje met de bewoners gemaakt. Tijdens de lunch heb ik in het restaurant meegeholpen en aan het einde van de dag nog met de zorg. Als feedback ontving ik: "Jessica is open in contact. Maakte een praatje met bewoners. Bejegening zeer correct en zeer behulpzaam."
Al met al was dit een hele toffe ervaring. Ondanks mijn spraakstoornis was het geen enkel probleem om met de bewoners en de collega's te communiceren. Dit was namelijk ook een opleidingsrichting waar ik eventueel interesse in had, aangezien ik altijd erg behulpzaam en communicatief ben ingesteld. Op dat moment had ik meer interesse in de opleiding kinderopvang, maar iets met ouderen was voor mij zeker ook optioneel geweest.